Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat: Rotterdam is een grootsteeds museum van internationale allure rijker. Een mooi glimmende trap – de tornado – van buiten en van binnen overal te zien en in elke kiek waarlijk prachtig. Instagram architectuur als Het Depot, dat zeker, en het glimt ook nog eens, maar verrassend genoeg hogelijk effectief. De trap contrasteert vet met de oude betonarchitectuur van de loodsen en de beklimming naar boven is een feest vol uit- en doorkijkjes. Een toptrap zogezegd. Die luister is alvast bijgezet maar De Fenix is veel meer dan inzetbare city-marketing alleen.
Gewoon schudden met je camera, vanuit elke hoek is elke foto altijd goed. En iedere bezoeker kiekt de trap zeker twintig keer. Van boven naar beneden en dan nogmaals, voor de zekerheid. Dat worden miljoenen fotos same same but different en grotendeels niet of nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Maar het moet. De trap schreeuwt kiekt mij!. Misschien leuk voor een fotowedstrijd: wie kiekt de ultieme trapfoto? Met als hoofdprijs een voettocht naar Ter Apel inclusief overnachting en ontbijt.
De honderden werken in de grote hallen maken de belofte van een verhalend avontuur meer dan waar. De usual suspects, clichés en inschakelbare curatorenkunstjes maken slechts een klein deel uit van de aanwezige overdonderende hoeveelheid kwaliteitskunst.
Werkelijk teveel om op te noemen of te tonen. Ik werd verrast, aangenaam getroffen en vermaakt. Gaat dat zien en neem er ruimschoots de tijd voor. Nog niet met museumjaarkaart, wel met Rotterdampas gratis entree. Wie met een groot gezin van buiten komt buurten moet vooralsnog de beurs trekken. Dat moet en mag anders denk ik, om de drempel zo laag mogelijk krijgen.
Een beeldbombardement in 25 kiekjes:
Direct bij binnenkomst rechts een reusachtige Ad Reinhardt. Hoe cool is dat. Hoe vreemd ook want wat heeft een grote zwarte abstracte van doen met immigratie, volksverhuizing? Misschien is de maker ook wel eens op reis geweest. Nadere inspectie leerde een wel heel vreemde Reinhardt niet van verf maar van hard plastic. Het was een monitor die nog niet aan stond.
Zo goed zag ik Raquel van Haver nog nooit. Een werkelijk immens blok schilderwerk op wieltjes.
Geen kleurrijke installatie van Fransje Killaars, geen kunst maar Vlisco! De overdonderend kleurige doeken uit Bergeijk die gans Afrika verroverden.
Ook leuk: toch zeker een fijne staffel Rotterdamse kunstenaars mogen acte de presence geven. Hier Efrat Zehavi met een reuzenverzameling kleine poppetjes.
Ook leuk: die ken ik nog van het Bijbels Museum, Buitenplaats Doornburg, de tentoonstelling Exodus. Mario Silvo Alvarez schildert exoten. Zelfde thematiek, hophop, gekocht.
Overzicht rechterhal eerste verdieping.
Die klapperende deur van Shilpa Gupta, niet te verwarren met Subodh Gupta, die is van de vergulde boodschappen even verderop, is me wel een ding hoor. Met geregeld grof geweld gaat op een dag de muur aan puin. Net geen kermisobject, daar is het te duur voor, maar toch passend lawaaierig tussen alle stille objecten.
De tulpenblaadjes van Jennifer Tee. Mooi hé.
Een stukje gerepliceerd vrijheidsbeeld van held/schurk Danh Vo. Dat is weer even terug dat ik van hem hoorde. Past in het rijtje clichés die we verder schouderophalend links laten liggen. Ook de onvermijdelijke Rineke Dijkstra, Benjamin Li met zijn eeuwige Chinese roots en de straf in foto gevatte Hollandse moskeeën van Bassiouni reken ik daaronder.
Het Molukse hoekje met een stoel met stempel RE (Rijks Eigendom) uit de barakken (het is dan ook een bruikleen; blijft Rijks Eigendom hé) en een schilderij van Ben Manusama van een doodgeschoten treinkaper met weggeschilderd pistool.
Op naar hal twee met Evelyn Taocheng Wang zoals ik haar niet ken. Ze doet een Sarah van Sonsbeek met een vergulde riesencirkel die machtig spiegelt in de zilveren trap.
En dan gaat het duizelen want het regent verbazingwekkend fijn topwerk.
Lievelingswerk nummer 1 Bienvenidos van Maria Dardot. Ik kan het niet goed lezen want het is in zwarte vuilniszakken ingepakt.
Lievelingswerk 2 Migrants Who Dont Give A Fuck leuke roze flamingovogels van Kiluanji Kia Henda.
Ik begin te snappen waarom minister Faber geen zin had om de boel feestelijk te komen openen. Gelukkig wilde Maxima wel. “Iek weet alles over landverhuizen!”
Ow wat leuk een kleine Sef Peeters!
Niet de beste Remy Jungerman of toch wel? Kabelboom.
Landkaart van turkentassen van Dan Halter.
Peter Koole zit er ook bij!
Lievelinsgwerk nummer 3 Francis Alys
En ik kan wel door gaan want werkelijk het is een feest. Ik heb die neiging ook – bijna een wens tot compleetheid van jamaar die en die en die. Niet zuinig en kwaliteit, beeldende vertelling, maatschappelijk dwars én relevant en bovendien een feest om te zien en om doorheen te lopen. (Eerlijkheid gebied: eerste indruk eenmaal boven was van een kusntbeurs. Maar dan zonder vervelende galeristen en net iets minder schotjes alwaar werk op getimmerd.)
Nog drie dan:
Esther Kokmeijer! De porsleinen grondwet van iets. Ik denk klimaat of zo.
Een master scammer die grondeigendom van een niet bestaand land verkocht.
Een fijne sta in de weg van Vincenzo de Cotiis met de ene kant glans (de glimmende trap, het Depot) en de andere kant duf onverchroomd ruw beton. Staat er in de tekst en uitleg: “Wie een grens bouwt, krijgt een vertekend wereldbeeld.” Niet helemaal precies overgetikt maar dat zullen we nog wel eens zien. Kom er maar in Trump!
Fototentoonstelling Family Of Migrants deed me dan weer aan het Fotomuseum denken niet helemaal mijn ding allemaal kleine en grotere foto’s wild gehangen. Het volgende kadootje van Droom en Daad is de verherbouwing van het Fotomuseum eens kijken of ik daar net zo enthousiast over ga worden als hier.
Kofferdoolhof. Met verhalen!
En dan moet iemand mij nog vertellen: zijn dit unieke urinoirs uit de oude doos?
Fenix opent vrijdag voor publiek en is een feest van een museum. fenix.nl
Om serieus genomen te worden, moet je natuurlijk wel wat kanttekeningen plaatsen. Iets met glijbaan/zwemparadijs of he, ook goed, een verhaal over migratie kun je natuurlijk nooit aan kunstenaars overlaten. “Deuren van keukenkastjes die klodderig zijn beschilderd door een migrant die nu in Nederland verblijft.” Je hoort haar bijna galmend schande spreken.
En over niet het beste maar wel een van de meest gereproduceerde wwerken -wat doet dat tapijt er nou tussen: “Er hangt er een groot schilderij met letters in de stijl van Blokker-prullaria met de tekst ‘Love’. ” Zou ze weten dat Blokker failliet is?
“En natuurlijk zijn er kunstwerken in de vorm van hekken en muren. De boodschap is duidelijk: sluit niemand uit!” Hier vergist ze zich opnieuw. Uit=op. Sluit iedereen op! De inbreng van Faber. Je moet wel aan de goede kant van de genocide staan.
Opening Fenix
Dit bericht is eerst geplaatst op trendbeheer.com
Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat: Rotterdam is een grootsteeds museum van internationale allure rijker. Een mooi glimmende trap – de tornado – van buiten en van binnen overal te zien en in elke kiek waarlijk prachtig. Instagram architectuur als Het Depot, dat zeker, en het glimt ook nog eens, maar verrassend genoeg hogelijk effectief. De trap contrasteert vet met de oude betonarchitectuur van de loodsen en de beklimming naar boven is een feest vol uit- en doorkijkjes. Een toptrap zogezegd. Die luister is alvast bijgezet maar De Fenix is veel meer dan inzetbare city-marketing alleen.
Gewoon schudden met je camera, vanuit elke hoek is elke foto altijd goed. En iedere bezoeker kiekt de trap zeker twintig keer. Van boven naar beneden en dan nogmaals, voor de zekerheid. Dat worden miljoenen fotos same same but different en grotendeels niet of nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Maar het moet. De trap schreeuwt kiekt mij!. Misschien leuk voor een fotowedstrijd: wie kiekt de ultieme trapfoto? Met als hoofdprijs een voettocht naar Ter Apel inclusief overnachting en ontbijt.
De honderden werken in de grote hallen maken de belofte van een verhalend avontuur meer dan waar. De usual suspects, clichés en inschakelbare curatorenkunstjes maken slechts een klein deel uit van de aanwezige overdonderende hoeveelheid kwaliteitskunst.
Werkelijk teveel om op te noemen of te tonen. Ik werd verrast, aangenaam getroffen en vermaakt. Gaat dat zien en neem er ruimschoots de tijd voor. Nog niet met museumjaarkaart, wel met Rotterdampas gratis entree. Wie met een groot gezin van buiten komt buurten moet vooralsnog de beurs trekken. Dat moet en mag anders denk ik, om de drempel zo laag mogelijk krijgen.
Een beeldbombardement in 25 kiekjes:
Direct bij binnenkomst rechts een reusachtige Ad Reinhardt. Hoe cool is dat. Hoe vreemd ook want wat heeft een grote zwarte abstracte van doen met immigratie, volksverhuizing? Misschien is de maker ook wel eens op reis geweest. Nadere inspectie leerde een wel heel vreemde Reinhardt niet van verf maar van hard plastic. Het was een monitor die nog niet aan stond.
Zo goed zag ik Raquel van Haver nog nooit. Een werkelijk immens blok schilderwerk op wieltjes.
Geen kleurrijke installatie van Fransje Killaars, geen kunst maar Vlisco! De overdonderend kleurige doeken uit Bergeijk die gans Afrika verroverden.
Ook leuk: toch zeker een fijne staffel Rotterdamse kunstenaars mogen acte de presence geven. Hier Efrat Zehavi met een reuzenverzameling kleine poppetjes.
Ook leuk: die ken ik nog van het Bijbels Museum, Buitenplaats Doornburg, de tentoonstelling Exodus. Mario Silvo Alvarez schildert exoten. Zelfde thematiek, hophop, gekocht.
Overzicht rechterhal eerste verdieping.
Die klapperende deur van Shilpa Gupta, niet te verwarren met Subodh Gupta, die is van de vergulde boodschappen even verderop, is me wel een ding hoor. Met geregeld grof geweld gaat op een dag de muur aan puin. Net geen kermisobject, daar is het te duur voor, maar toch passend lawaaierig tussen alle stille objecten.
De tulpenblaadjes van Jennifer Tee. Mooi hé.
Een stukje gerepliceerd vrijheidsbeeld van held/schurk Danh Vo. Dat is weer even terug dat ik van hem hoorde. Past in het rijtje clichés die we verder schouderophalend links laten liggen. Ook de onvermijdelijke Rineke Dijkstra, Benjamin Li met zijn eeuwige Chinese roots en de straf in foto gevatte Hollandse moskeeën van Bassiouni reken ik daaronder.
Het Molukse hoekje met een stoel met stempel RE (Rijks Eigendom) uit de barakken (het is dan ook een bruikleen; blijft Rijks Eigendom hé) en een schilderij van Ben Manusama van een doodgeschoten treinkaper met weggeschilderd pistool.
Op naar hal twee met Evelyn Taocheng Wang zoals ik haar niet ken. Ze doet een Sarah van Sonsbeek met een vergulde riesencirkel die machtig spiegelt in de zilveren trap.
En dan gaat het duizelen want het regent verbazingwekkend fijn topwerk.
Lievelingswerk nummer 1 Bienvenidos van Maria Dardot. Ik kan het niet goed lezen want het is in zwarte vuilniszakken ingepakt.
Lievelingswerk 2 Migrants Who Dont Give A Fuck leuke roze flamingovogels van Kiluanji Kia Henda.
Ik begin te snappen waarom minister Faber geen zin had om de boel feestelijk te komen openen. Gelukkig wilde Maxima wel. “Iek weet alles over landverhuizen!”
Ow wat leuk een kleine Sef Peeters!
Niet de beste Remy Jungerman of toch wel? Kabelboom.
Landkaart van turkentassen van Dan Halter.
Peter Koole zit er ook bij!
Lievelinsgwerk nummer 3 Francis Alys
En ik kan wel door gaan want werkelijk het is een feest. Ik heb die neiging ook – bijna een wens tot compleetheid van jamaar die en die en die. Niet zuinig en kwaliteit, beeldende vertelling, maatschappelijk dwars én relevant en bovendien een feest om te zien en om doorheen te lopen. (Eerlijkheid gebied: eerste indruk eenmaal boven was van een kusntbeurs. Maar dan zonder vervelende galeristen en net iets minder schotjes alwaar werk op getimmerd.)
Nog drie dan:
Esther Kokmeijer! De porsleinen grondwet van iets. Ik denk klimaat of zo.
Een master scammer die grondeigendom van een niet bestaand land verkocht.
Een fijne sta in de weg van Vincenzo de Cotiis met de ene kant glans (de glimmende trap, het Depot) en de andere kant duf onverchroomd ruw beton. Staat er in de tekst en uitleg: “Wie een grens bouwt, krijgt een vertekend wereldbeeld.” Niet helemaal precies overgetikt maar dat zullen we nog wel eens zien. Kom er maar in Trump!
Fototentoonstelling Family Of Migrants deed me dan weer aan het Fotomuseum denken niet helemaal mijn ding allemaal kleine en grotere foto’s wild gehangen. Het volgende kadootje van Droom en Daad is de verherbouwing van het Fotomuseum eens kijken of ik daar net zo enthousiast over ga worden als hier.
Kofferdoolhof. Met verhalen!
En dan moet iemand mij nog vertellen: zijn dit unieke urinoirs uit de oude doos?
Fenix opent vrijdag voor publiek en is een feest van een museum.
fenix.nl
4 replies to “Opening Fenix”
Jeroen Bosch
MM kwam buurten: https://metropolism.com/nl/feature/fenix-geopend-museum-met-een-missie/
Jeroen Bosch
Voor abonnees:
https://www.nrc.nl/nieuws/2025/05/16/museum-fenix-wil-migratie-vooral-tot-een-weinig-confronterend-onderwerp-maken-a4893580
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/2025/fenix-rotterdam-migratie-kunst-museum-opening~v1401308/
Jeroen Bosch
Om serieus genomen te worden, moet je natuurlijk wel wat kanttekeningen plaatsen. Iets met glijbaan/zwemparadijs of he, ook goed, een verhaal over migratie kun je natuurlijk nooit aan kunstenaars overlaten. “Deuren van keukenkastjes die klodderig zijn beschilderd door een migrant die nu in Nederland verblijft.” Je hoort haar bijna galmend schande spreken.
En over niet het beste maar wel een van de meest gereproduceerde wwerken -wat doet dat tapijt er nou tussen: “Er hangt er een groot schilderij met letters in de stijl van Blokker-prullaria met de tekst ‘Love’. ” Zou ze weten dat Blokker failliet is?
“En natuurlijk zijn er kunstwerken in de vorm van hekken en muren. De boodschap is duidelijk: sluit niemand uit!” Hier vergist ze zich opnieuw. Uit=op. Sluit iedereen op! De inbreng van Faber. Je moet wel aan de goede kant van de genocide staan.
Verfrissend. De visie van de eindredacteur van Historiek op alle jubel op Fenix
https://www.historischnieuwsblad.nl/museum-fenix-vertelt-met-kunst-alleen-maar-cliches-over-migratie/
Jeroen Bosch
In de Financial Times
https://tinyurl.com/4jpeb8ju
Comments are closed.