Er hangen er nu een stuk of veertig. Zerocontent uit de periode 2004-2006. Werken die het om een of andere reden niet gehaald hebben. Kijk ik goed dan zijn er meerderen zacht gezegd zwak. Anderen zijn daarentegen niet van ‘echt’ te onderscheiden. De bezwaren, mitsen en maren die ik toen had zijn vergleden. Ik heb geen idee meer waarom ik het maakte, laat staan welke misslagen de oorspronkelijke ervaring of het gebrek daaraan in de weg zouden staan. Het is niks, nu nog steeds niet, maar aangenaam om naar te kijken danwel een lust voor het oog.
Een monitor als presentatiemachine. Hergebakken PDF ingevoegd in steeds dezelfde mockup van een wissellijst maakt dat je van het stomvervelende printen, herprinten, lijsten, recht hangen geen last meer hebt. Gewoon een diashow, knap elke minuut een vers werk in het licht.
Natuurlijk – er ligt niets meer voor de hand om naast die volgepakte monitor vol mislukte werken er een bomvol gelukte werken te hangen. Dat zou angstaanjagend verfrissend of tristesse aanjagend kunnen uitpakken. Waarschijnlijk beiden. Op voorhand weet ik al dat het verschil tussen gelukt en mislukt niet is te zien.
Hoewel…
Tussen de mislukte werken zitten veel echt mislukte werken. Van die werken waar de honden geen brood van lusten, daar heb ik me verre van gehouden. Er zijn zodanig mislukte werken, die toon ik niet. Enige bescheidendheid is gepast. Je kapot schamen voor wat je de argeloze beschouwer aandoet geeft geen pas. (En die overweging zouden meer kunstenaars moeten maken, alvorens hun visuele gebakken kippenstront zonder enige terughoudendheid over het publiek uit te storten.)
Ondertussen ben ik sommige van die mislukte werken toch ook weer gaan waarderen. Dat is wel interessant. Re-enacting, nieuw en vers leven inblazend aan straffe stramme oude zut. Hoever moet je gaan? Softwarematig blijkt het beeld herhaalbaar, maar de kleine lettertjes, de op de voorzijde meegegeven productomschrijving die laat zich niet 1-2-3 aanpassen. De purist wordt daar stijf koud van. Immers alle productinformatie op zerocontent is altijd meegegeven aan de voorzijde. Zero Content 2005 daar moet dan een disclaimer bij: voltooid 2021. Of zoiets. En de printer waar het werk toen mee is gemaakt, dat is een andere. Nog steeds een Epson, wel generaties verder. Het papier dat is nog wel hetzelfde. Niet omdat ik dat over heb. Omdat ze dat nog steeds zo produceren. Althans de naam – in vele gevallen – Epson Premium Glossy. Niet waar het het matte papier betreft – de HEMA maakt al jaren geen deugdelijk mat fotopapier.
Elk werk heeft een verhaal en van de meesten weet ik het verhaal nog. Details 1 op 1 gerepresenteerd.
Heel veel spiegelingen. Of eigenlijk – spiegels of glanzende oppervlakten gefotografeerd.
En dan die titels: Custom Fiction Model. Alleen daarom al zou ik hem moeten hermaken. (Noot: done. Te zien op Open Ateliers 2021.)
Schoolvoorbeeld van een mislukt werk. Om heerlijk bij te griezelen.
Maar wat zegt u hiervan?! De titel gezellig I laat te wensen over. Maar het beeld mag er zijn. Alleen vandaag nog (zondag 26 september on view op Open Ateliers 2021.)
Mislukte werken
Er hangen er nu een stuk of veertig. Zerocontent uit de periode 2004-2006. Werken die het om een of andere reden niet gehaald hebben. Kijk ik goed dan zijn er meerderen zacht gezegd zwak. Anderen zijn daarentegen niet van ‘echt’ te onderscheiden. De bezwaren, mitsen en maren die ik toen had zijn vergleden. Ik heb geen idee meer waarom ik het maakte, laat staan welke misslagen de oorspronkelijke ervaring of het gebrek daaraan in de weg zouden staan. Het is niks, nu nog steeds niet, maar aangenaam om naar te kijken danwel een lust voor het oog.
Een monitor als presentatiemachine. Hergebakken PDF ingevoegd in steeds dezelfde mockup van een wissellijst maakt dat je van het stomvervelende printen, herprinten, lijsten, recht hangen geen last meer hebt. Gewoon een diashow, knap elke minuut een vers werk in het licht.
Natuurlijk – er ligt niets meer voor de hand om naast die volgepakte monitor vol mislukte werken er een bomvol gelukte werken te hangen. Dat zou angstaanjagend verfrissend of tristesse aanjagend kunnen uitpakken. Waarschijnlijk beiden. Op voorhand weet ik al dat het verschil tussen gelukt en mislukt niet is te zien.
Hoewel…
Tussen de mislukte werken zitten veel echt mislukte werken. Van die werken waar de honden geen brood van lusten, daar heb ik me verre van gehouden. Er zijn zodanig mislukte werken, die toon ik niet. Enige bescheidendheid is gepast. Je kapot schamen voor wat je de argeloze beschouwer aandoet geeft geen pas. (En die overweging zouden meer kunstenaars moeten maken, alvorens hun visuele gebakken kippenstront zonder enige terughoudendheid over het publiek uit te storten.)
Ondertussen ben ik sommige van die mislukte werken toch ook weer gaan waarderen. Dat is wel interessant. Re-enacting, nieuw en vers leven inblazend aan straffe stramme oude zut. Hoever moet je gaan? Softwarematig blijkt het beeld herhaalbaar, maar de kleine lettertjes, de op de voorzijde meegegeven productomschrijving die laat zich niet 1-2-3 aanpassen. De purist wordt daar stijf koud van. Immers alle productinformatie op zerocontent is altijd meegegeven aan de voorzijde. Zero Content 2005 daar moet dan een disclaimer bij: voltooid 2021. Of zoiets. En de printer waar het werk toen mee is gemaakt, dat is een andere. Nog steeds een Epson, wel generaties verder. Het papier dat is nog wel hetzelfde. Niet omdat ik dat over heb. Omdat ze dat nog steeds zo produceren. Althans de naam – in vele gevallen – Epson Premium Glossy. Niet waar het het matte papier betreft – de HEMA maakt al jaren geen deugdelijk mat fotopapier.
Elk werk heeft een verhaal en van de meesten weet ik het verhaal nog. Details 1 op 1 gerepresenteerd.
Heel veel spiegelingen. Of eigenlijk – spiegels of glanzende oppervlakten gefotografeerd.
En dan die titels: Custom Fiction Model. Alleen daarom al zou ik hem moeten hermaken. (Noot: done. Te zien op Open Ateliers 2021.)
Schoolvoorbeeld van een mislukt werk. Om heerlijk bij te griezelen.
Maar wat zegt u hiervan?! De titel gezellig I laat te wensen over. Maar het beeld mag er zijn. Alleen vandaag nog (zondag 26 september on view op Open Ateliers 2021.)
Share this: