Twee nieuwe playlists tegelijk, beiden van de hoogste kwaliteit, drempelloos toegankelijk, vol verslavende muzikale creativiteit en dansbaar vrolijk tot op het bot. Is dat niet teveel van het goede, dosering indachtig, daar haast elk afzonderlijk nummer eigenheid heeft en gekend mag worden?
Verse prut is uitgebreid uitgedacht, man, wat is die straf gecomponeerd. En Valse Disco dan – driewerf kampioenskneiters uit de losse pols op volgorde gelegd. Liefde voor muziek is wat achterliggend overeenkomt. En avontuur, verrassing, de fijnste platitudes omgedraaid. Veel ritmiek vooral.
Verse prut opent hard en regulier met Narcissus van Roisin Murphy. Misschien wel een van de beste intro’s uit de recente muziekgeschiedenis. Dat loopt en draait en blijkt ongemerkt begonnen. Ze neemt je mee, de productie pikt je op. Een volbloed openingsnummer dat wordt gevolgd door FUNKNROLL van Prince – opnieuw met een hoofdrol voor het intro: dit is onderbuik. Zo straf hoor je het zelden. Hier krijg je het strak van van binnen. Ongekend op spanning gebracht. Getrokken uit honderden op de plank gelegde onuitgebrachte nummers, na zijn dood nagenoeg ongemerkt in de openbaarheid gebracht. Misschien wel een van Prince beste dansnummers.
Over naar het huppelritme van de Meridian Brothers, repetitief op en neder, tropi-electronics, danst u met mij mede? De keyboards op Danger van de Lijada Sisters dragen en dringen staccato door, natural drums met parallel vrouwelijk vocaal. Nigeria komen we vaker tegen op mijn recentere playlists.
Old school black power met Gil Scott-Heron. The Revolution will not be Televised, jazeker, you wish. Maar: The First Thing I Want To Say is… Mandate My Ass. Gesproken hedendaagse geschiedenis, hier over president Reagan. Wat hij spreekzegt over Amerika lijkt naadloos op vandaag van toepassing. Waarin B-Movie voor mij excelleert is de rammelende herhalingsdrift de laatste drie, vier minuten, daar rommelt en danst het je in trance.
Tussendoor een nummer van Prince dat niemand kent en dat in alles een niemendalletje is, maar wel een perfect en poppy niemendalletje. Prince de muziekautomaat, de Vader Abraham van overzee, maar dan met guts, kloten en juice.
Baby/baby/baby – als Mary Jane Hooper opent, gaat dat door merg en been. Kaal, strak en cool. Eigenlijk heb je niks anders nodig dan die inzet.
SAULT‘s Up All Night is meer hedendaags verslavend. Jaren tachtig electronica opgezwart, dwingend swingend en serieel repetitief.
De Ghanees Gyedu-Blay Ambolley – de stem doet ergens denken aan Gil Scott-Heron – gospelt God is Liefde. De instrumentele setting van dit nummer is ongekend ongeremd. Alles overrompelend de eerste keer dat je het hoort. Ook life waarschijnlijk een kneiter van formaat. (Ga je na de derde tweede keer dat je het hoort doorspoelen.)
Het dromerige Launderette van Vivien Goldman is een verademing: heerlijke witte nostalgiepap met reggaesaus.
En dan eindigen met weer zo’n vrolijk intro – Arabische voodoo met een twist, Magreb meets Brazilia incluis platte dreun, waarna je weer van voren af aan kunt of moet beginnen.
Valse Disco is platter, breder dan Verse prut. Geen Prince of Roisin Murphy of Gil Scott-Heron in ieder geval. Valse Disco is meer het geheel dan dat individuele nummers kraken en roepen om aandacht.
Dit gezegd hebbende: hoor die 20th Century Steel Band openen, samenzang, koor! Komt uit 1975. Nu u weer. Wordt vervolgd met Jean–Jacques Perrey‘s funk electronica avant la lettre. Moog meets guitar. Dan roots of reaggae: heerlijke rocksteady met The Marvels. Laat lekker stromen al die nummers: niet naar luisteren, laat ze voorbij gaan.
Voordat het eindigt met The Olympians – Sirens of Jupiter en opnieuw het eerste nummer kan worden opgezet wel even vingerwijzen naar The Theme of The Godfather van The Professionals. Dat is wel erg heerlijke filmmuziek… Als u er nu naar gaat luisteren vindt u het Tarantino en niet zo gaaf. Maar als u het opzet en er niet naar gaat luisteren, dan wilt u het opnieuw opzetten en wordt u er morgen mee wakker in uw kop. Gaat u ermee fietsen. Staat u ermee in de rij voor de supermarkt. Echoot het onder de douche. Ja echt. Heus waar.
(Ik ben user 114548857 op Spotify. Dat zoekt wellicht niet zo handig. Directe links naar Verse prut en Valse Disco hieronder klik op het spotify-bolletje rechtsboven in de embeded iframes:)
Verse Prut & Valse Disco
Twee nieuwe playlists tegelijk, beiden van de hoogste kwaliteit, drempelloos toegankelijk, vol verslavende muzikale creativiteit en dansbaar vrolijk tot op het bot. Is dat niet teveel van het goede, dosering indachtig, daar haast elk afzonderlijk nummer eigenheid heeft en gekend mag worden?
Verse prut is uitgebreid uitgedacht, man, wat is die straf gecomponeerd. En Valse Disco dan – driewerf kampioenskneiters uit de losse pols op volgorde gelegd. Liefde voor muziek is wat achterliggend overeenkomt. En avontuur, verrassing, de fijnste platitudes omgedraaid. Veel ritmiek vooral.
Verse prut opent hard en regulier met Narcissus van Roisin Murphy. Misschien wel een van de beste intro’s uit de recente muziekgeschiedenis. Dat loopt en draait en blijkt ongemerkt begonnen. Ze neemt je mee, de productie pikt je op. Een volbloed openingsnummer dat wordt gevolgd door FUNKNROLL van Prince – opnieuw met een hoofdrol voor het intro: dit is onderbuik. Zo straf hoor je het zelden. Hier krijg je het strak van van binnen. Ongekend op spanning gebracht. Getrokken uit honderden op de plank gelegde onuitgebrachte nummers, na zijn dood nagenoeg ongemerkt in de openbaarheid gebracht. Misschien wel een van Prince beste dansnummers.
Over naar het huppelritme van de Meridian Brothers, repetitief op en neder, tropi-electronics, danst u met mij mede? De keyboards op Danger van de Lijada Sisters dragen en dringen staccato door, natural drums met parallel vrouwelijk vocaal. Nigeria komen we vaker tegen op mijn recentere playlists.
Old school black power met Gil Scott-Heron. The Revolution will not be Televised, jazeker, you wish. Maar: The First Thing I Want To Say is… Mandate My Ass. Gesproken hedendaagse geschiedenis, hier over president Reagan. Wat hij spreekzegt over Amerika lijkt naadloos op vandaag van toepassing. Waarin B-Movie voor mij excelleert is de rammelende herhalingsdrift de laatste drie, vier minuten, daar rommelt en danst het je in trance.
Tussendoor een nummer van Prince dat niemand kent en dat in alles een niemendalletje is, maar wel een perfect en poppy niemendalletje. Prince de muziekautomaat, de Vader Abraham van overzee, maar dan met guts, kloten en juice.
Baby/baby/baby – als Mary Jane Hooper opent, gaat dat door merg en been. Kaal, strak en cool. Eigenlijk heb je niks anders nodig dan die inzet.
SAULT‘s Up All Night is meer hedendaags verslavend. Jaren tachtig electronica opgezwart, dwingend swingend en serieel repetitief.
De Ghanees Gyedu-Blay Ambolley – de stem doet ergens denken aan Gil Scott-Heron – gospelt God is Liefde. De instrumentele setting van dit nummer is ongekend ongeremd. Alles overrompelend de eerste keer dat je het hoort. Ook life waarschijnlijk een kneiter van formaat. (Ga je na de
derdetweede keer dat je het hoort doorspoelen.)Het dromerige Launderette van Vivien Goldman is een verademing: heerlijke witte nostalgiepap met reggaesaus.
En dan eindigen met weer zo’n vrolijk intro – Arabische voodoo met een twist, Magreb meets Brazilia incluis platte dreun, waarna je weer van voren af aan kunt of moet beginnen.
Valse Disco is platter, breder dan Verse prut. Geen Prince of Roisin Murphy of Gil Scott-Heron in ieder geval. Valse Disco is meer het geheel dan dat individuele nummers kraken en roepen om aandacht.
Dit gezegd hebbende: hoor die 20th Century Steel Band openen, samenzang, koor! Komt uit 1975. Nu u weer. Wordt vervolgd met Jean–Jacques Perrey‘s funk electronica avant la lettre. Moog meets guitar. Dan roots of reaggae: heerlijke rocksteady met The Marvels. Laat lekker stromen al die nummers: niet naar luisteren, laat ze voorbij gaan.
Voordat het eindigt met The Olympians – Sirens of Jupiter en opnieuw het eerste nummer kan worden opgezet wel even vingerwijzen naar The Theme of The Godfather van The Professionals. Dat is wel erg heerlijke filmmuziek… Als u er nu naar gaat luisteren vindt u het Tarantino en niet zo gaaf. Maar als u het opzet en er niet naar gaat luisteren, dan wilt u het opnieuw opzetten en wordt u er morgen mee wakker in uw kop. Gaat u ermee fietsen. Staat u ermee in de rij voor de supermarkt. Echoot het onder de douche. Ja echt. Heus waar.
(Ik ben user 114548857 op Spotify. Dat zoekt wellicht niet zo handig. Directe links naar Verse prut en Valse Disco hieronder klik op het spotify-bolletje rechtsboven in de embeded iframes:)
Share this: